Mika onder narcose
Vandaag moest Mika (onze jongste van 2) voor de tweede keer dit jaar onder narcose voor buisjes. Ik hoor net dat alles goed is gegaan en dat hij weer wakker is.
En wow, wat maakt dat in een hele korte tijd heel veel emoties bij me los.
Alsof ik in drie uur tijd de afgelopen zeven jaar heel kort opnieuw beleef. Het raakt alles aan wat we hebben meegemaakt en ik voel direct daarna ook dat de spanning weer verdwijnt.
Zeseneenhalf jaar geleden is onze oudste (Sydney) geboren. Dit was een hectische en lange bevalling, waarbij hij na de geboorte gereanimeerd moest worden.
Aan het einde van mijn bevalling voelde ik dat hij ‘niet meer leefde’. En toen hij op de wereld kwam, was ik eigenlijk vooral opgelucht dat hij eruit was en dat ze hem meenamen. Mijn taak zat erop en nu was het aan de experts om hem te helpen.
We landden, namen een douche en na 18 uur in het ziekenhuis mochten we naar huis.
Toen hij vier weken oud was, moest hij geopereerd worden en onder narcose. Er mocht één ouder bij zijn en dat was ik (dacht ik stoer). Ze hadden me voorbereid op het in slaap brengen met een infuus. Op het laatste moment bleek dat ze het infuus niet konden zetten en dat hij met een kapje in slaap werd gebracht.
Hij spartelde en stribbelde tegen. Ze moesten hem met een paar mensen vasthouden en hielden het kapje op zijn mond, waarna hij in slaap viel.
En precies dat in slaap vallen raakte me. Het voelde alsof hij doodging en ik bevroor.
Zo veel liefde voor dit kleine mensje dat bij ons hoorde.
Het cadeautje dat we mee naar huis mochten nemen.
De geboorte van Sydney gaf me liefde en geborgenheid, iets wat ik nog niet eerder zo intens en mooi heb gevoeld.
